Ditmaal geen brood voor deze vogel.
VAKANTIE (ARCHIEF)
Tijdens een regenbui moest ik denken aan een regenachtige vakantie die ik vroeger met mijn ouders beleefde. Ze huurden huisjes van een reisorganisatie die mooi weer beloofde. Nou doen alle reisorganisaties dat. Je ziet nooit plaatjes van slecht weer in die brochures. Als kind geloofde ik alles wat volwassenen me voorhielden, dus dacht ik dat we zeker mooi weer zouden hebben.
Op de dag van vertrek nam ik plaats achterop de Solex van mijn moeder nadat zij hem aangeduwd had. Mijn vader sjorde de koffer nog eens extra goed vast op de bagagedrager van zijn brommer. Zoals altijd vlak voor een vakantie had ik weer dat onbestemde maar prettige gevoel op avontuur te gaan.
We reden rustig de straat uit, maar de zware koffer achterop bij mijn vader zorgde ervoor dat het gewicht van het eitje (zo noemde men dit rijwiel met hulpmotor) teveel op de achterkant kwam te liggen. Het voorwiel kwam bij de eerste de beste hobbel los van de straat zodat hij met bromfiets en al onderuit ging. Moeder en ik stapte verschrikt af en hielpen hem met moeite weer overeind om daarna verder te gaan. Onderweg stopte we zo nu en dan om even te pauzeren. We gingen dan in de berm naast het fietspad zitten en nuttigde een bekertje fris en een broodje gebakken ei. Altijd een broodje gebakken ei. Het hoorde erbij als we naar onze vakantiebestemming reden en in de bermen pauzeerde.
Na uren getuft te hebben kwamen we eindelijk aan bij het huisje op de Veluwe. Het was mooi weer maar bewolkt. Ik rende meteen het bos in het avontuur tegemoet. ”Oh..eindelijk vakantie,” zong het door mijn hoofd. Ik rende verder en kwam bij een groot korenveld terecht waar ik een aar plukte die ik in mijn mond stak. Een vol kwartier lag ik daar aan de rand van het korenveld intens te genieten van de eerste momenten van mijn vakantie. De volgende dag zou ik gaan aftellen, wist ik. Dat deed ik altijd in de vakantie. Elke dag zou ik dichterbij het eind van de vakantie komen, wat het plezier een beetje drukte.
De pret was van korte duur. De bewolking werd dikker en het begon te regenen. Ik rende terug naar het huisje waar een kop thee met een broodje op me wachtte. Het heeft een volle week flink geregend, precies zo lang als de vakantie duurde. Ik vervloekte de brochure met de zonnige plaatjes die ik thuis met mijn moeder had doorgebladerd.
De hele week zaten we binnen in dat muf ruikende huisje. Moeder was radeloos. Messen en een kaasschaaf die vreselijk bot waren. Geen vergiet waardoor ze de andijvie niet af kon gieten. Een koffiemolen die een hoop herrie maakte maar niet maalde, en ga zo nog maar even door. We deden af en toe een spelletje maar dat kon mijn teleurgestelde gevoel niet wegnemen die de verregende vakantie in een muf huisje bij mij teweeg had gebracht.
Voor degene die straks op vakantie gaan. Een fijne vakantie met aangenaam weer en tot later.
DE APOTHEEK
”Dat Ab Osterhaus nog steeds niet op het I C ligt is voor mij een raadsel. Die man is bijna elke dag op tv en dat trekt toch een zware wissel op een mens.”
Dit zei een man tegen een vrouw in de apotheek.
Ik moest daar zijn voor een onschuldige kwaal dat te maken heeft met een grote teen die te ver naar binnen staat en wilde vragen of daar een oplossing voor is. Ik dacht aan een soort van wig, zeg maar, die geplaatst wordt tussen de desbetreffende teen en de rest van de tenen, zodat de teen teruggebracht kan worden naar zijn normale stand.
Was ik daar maar niet naar binnen gegaan. Als er één beroepsgroep is die traag werkt en dat tot kunst verheven heeft dan zijn dat de apothekers. ”Probeer vooral zo traag mogelijk te werken,” schijnen ze bij hun opleiding meegekregen te hebben. ”Straks sluiten we de tent en gaan we relaxed naar huis want morgen is er wéér een dag.” Aan een vrouw werd een recept uit den treuren uitgelegd, zelfs toen ze tot twee keer toe vertelde dat ze het begreep. Toen ik eindelijk aan de beurt was en achter plexiglas mijn probleem voorlegde vertelde de assistente dat ze de spullen die daarvoor bestemd zijn niet in voorraad heeft en bestellen zou lang duren maar bij de drogist hebben ze ook zoiets en anders moet ik maar naar de huisarts.
Ik verliet dus zonder enig resultaat en na lang wachten de apotheek. Op weg naar huis dacht ik aan die opmerking over Ab. De vermoeidheidsverschijnselen zijn duidelijk te zien. De man is- ondanks dat hij de tijd van zijn leven heeft- binnen een paar maanden tijd tien jaar ouder geworden. Roem moet je plukken want voor je het weet is het over. Veel oude cabaretiers hebben dit ook maar kunnen niet stoppen. Hun performance is sleets en vaak niet meer om aan te zien, maar gaan doodleuk door. Youp blijft het maar over Kakkers en Hockeymeisjes hebben. Freek is tegenwoordig een chagrijnige oude man die ooit wegliep bij Pauw en Witteman omdat hij het verbaal niet kon winnen van een aan tafel zittende gast die nét iets bijdehanter was dan hij. Sindsdien heb ik geen al te hoge pet meer van hem op.
Met die teen gaat het inmiddels beter. Ik vond in de kast nog een paar oude schoenen die een maat groter zijn. Die teen schijnt dat zó te waarderen dat hij iets rechter is gaan staan. Misschien hoef ik niet naar de huisarts of drogist en is straks alles weer normaal. Soms is het goed om oude schoenen te bewaren, zelfs als je nieuwe hebt.
Ejwblog 