Er zijn zo van die woorden die op mijn lachspieren werken, zoals Kruimeldief en Spuitzak.
”Goedemiddag meneer, zegt u het maar.”
”Ik ben op zoek naar een Kruimeldief.’
”Dan bent u te laat meneer, we hadden er gisteren een in de zaak maar de politie vatte hem in de kraag net voordat hij de laatste kruimels kon stelen.”
Ik had ooit een overbuurman die naast een prachtig schilderij zijn kruimeldief had opgehangen. Het zwarte snoer dat eronder hing was nog het ergste, een witte had beter gestaan. De buurman was alleen nadat zijn vrouw hem had verlaten. Nu zag hij eindelijk kans dat ding binnen handbereik op te hangen. Alleen een man kan zoiets verzinnen.
Ik maakte van het voorjaar een wandeling in de natuur en genoot van het prille groen en de ontluikende bloesem aan de struiken. In de sloot zwom een eendenpaar met in hun kielzog vier jongen. Ik snoof de geuren op van het land dat de belofte van een mooie zomer inhield. Een heerlijke wandeling tot ik iets verderop een papiertje in de berm langs het pad ontdekte. Het trok mijn aandacht omdat het hagelwit was, het moest er pas zijn neergegooid. Nieuwsgierig raapte ik het op. Het was een bonnetje van Blokker met de tekst: Spuitzak 9.95 inclusief BTW.
De zon die tot nu toe vriendelijk had geschenen verdween achter een wolk. Het prille groen was zo pril niet meer en had een donkergroene kleur gekregen. De struiken trokken hun ontluikende bloesem weer in en de jonge eendjes kropen verschrikt terug in de moedereend.
Zo’n hagelwit bonnetje in het lichtgroene gras met de tekst: Spuitzak 9.95 inclusief BTW.
Mijn aardigheid was eraf.
Ejwblog 